Yaşamımın tüm 1 Mayıs günleri hiç birbirini tutmadı. İlkokul çağımda 1 Mayıs günlerine “Bahar Bayramı” denildi. Öğretmenimizle, öğrenci arkadaşlarla piknik yaptık.
Eğlendik, oynadık…
Bayram kutladık.
Ortaokul sıralarında bir yanda “Bahar Bayramı” diyenler, öte yanda “Amele/işçi Bayramı” diyenler vardı. İkilem içindeydik acaba hangisi doğru, diye… Ama bizler yine de arkadaşlarla eğlendik aynı gün… Lise çağımda bir yerlerden “bizim bayramımız değil, solcuların günü…” kulislerde konuşuldu, söylendi. “Soğuk Savaş Dönemi”nin korku salınan günlerini yaşıyordu Türkiye… İşçinin çalışma yaşamı ve ortamı konusundaki haklarından söz etmek “öcü kişi” olmak, “damgalanmak” anlamına geliyordu. İşçi mi? Çalışsın, alsın ücretini, anlayışı… Ne çalışma saati, ne fazla çalışma… Ne sendika… Ne de sendikal haklar… “Bunlar komonist işleri” idi!. Konuşulamazdı. Daha ileri yaşlarımda, hepimiz anladık ki, 1 Mayıs emeğin ve işçinin bayramı imiş… Ama çok bedel karşılığında oldu bu… İşçiler, 1 Mayıs 1977 günü İstanbul’da Taksim Alanı’da Atatürk’le birlikte kendi bayramını yaşarken “karanlık güçler”in kahpe/alçak pususunda 34 işçi vurularak yaşamını yitirdi. Bayramları için bedel ödemek durumunda kaldı işçiler. Şimdilerde… Evet, şimdilerde bu günün kutlanmaması için -daha önce olduğu gibi- formüller üretiliyor, emirler yağdırılıyor, kısacası “İlla da benim dediğim…” inatlaşması ile toplumsal gerilim yaratılıyor. Bayram kutlamasından korkulur mu? Allah aşkına, şu güzelim ülke bizim değil mi? Peki, böyle durduk yerde, neden ve niçin huzursuzluk yaratılıyor? Bayramı kutlayanla, bu kutlamayı yasal sınırlar içinde kontrol ile görevli; yani işçi ile devlet arasına gerginlik yaratanlar nerden zuhur ediyor? Bir zıtlaşma… Ortak noktada buluşamamak… Uzlaşamamak… Neden? Sonuçta, bugüne değin, hiç de yakışık olmayan, saygısızlığa varan, yasa tanımama durumları… Şükür bu yıl bir uzlaşma yolu seçildi.
***
İşçilerimizin emek günü/bayramları kutlu olsun.
