Kafamdaki bir soru: Niçin çocuklar gibi birbirimizi sevemiyoruz? Niçin onlar gibi gülemiyoruz. Oysa onların gülmelerine, neşelerine bayılıyoruz. Öyle bir soru ki, nicedir hep aklımda… Sokakta, caddede, evdi, işte her yerde… Niçin çocuklar gibi birbirimizi sevemiyoruz? Sevmek bir eylem kuşkusuz. Ama duru bir su gibi, katıksız sevgi dolu, yürekten gelen bir eylem. Çocuklar duru ve sevginin odağında boy attıklarından, o çağda kötülüklerden uzak durmalarından belki de… Keşke dünyada hep çocuk olarak mı kalsaydık dersiniz?
Çocukluğumuzda, gençliğimizde okul-aile-çevre üçgeninde ki yaşamımızın mayasında ilerleyen yıllarda hep mutlu bir yaşam özlemi varken, ne oluyor bize de sokaklarda gülen yüzler göremiyoruz şimdi? Somurtan insanlar… Bankalar önünde kuyruklar… Belli her insanın kendine göre derdi var. Vergi taksitlidir. Su, elektrik borcudur. Kredi kartı borcu, ev kirası borcu, eşya taksiti… Daha ne düşünülen yaşamın borç tespihi… Çek, babam çek… Bir dertli yaşam ki… Ne yöne döneceksin? O zaman gel de gül…Yüzünde gülücükler açsın. Hiç mi, “gerçekten gülen fotoğrafımız” olmayacak? Sokaklarda merhabasız, günaydınsız, hoşgörüsüz, suratından düşecek olanın bin parça olduğu insanlar. Saygısız… hödük… zübük… maganda… Keşke çocuk kalabilseydiler.
Türkiye’nin içinde bulunduğu bu manzara sanatsal anlamla ya da sanatsal tarifle “natürmort” bir tablo… Bunu canlandırılması nasıl olacak? Biliyoruz ki, bu ülkede nicedir siyaset-sanat çekişmesi/çelişkisi yaşanıyor. Kısacası, yerine bir türlü oturtulmayan eğitim düzeni ile onu bütünleyen kültür-sanatın ihmalinin sonucu değil mi, bugünkü manzara? Keşke çocuk olarak mı kalabilseydik?
Batı dünyasının bize karşı anlayışsızlığına, kızalım, sövelim protesto edelim ama, onların eğitim anlayışındaki ciddiyeti alkışlama centilmenliğini de unutmayalım. Ama eğitimle gülmeyi öğrenelim önce.
