Biz toplum olarak vicdanımızı kaybetmişiz. Hangimiz sokakta mendil satan çocukların soğuklarda üşüdüğünü geleceğini düşündük.
Bir anımı sizlerle paylaşmak istiyorum. Bir gün bir arkadaşımla eve gidiyordum akşam karanlık, hava soğuk. Markete uğramam gerekiyordu. Biz arkadaşımla soğuktan şikayet ediyoruz hava çok soğuk bu havada dışarıda ne yapıyorsak diye. Markete girdik arkadaşımla işimizi hallettik ve çıktık. Market kapısının önünde küçük bir çocuk bekliyor. Üstüne giyecek montu bile yok mendil satıp kendini kurtarmaya çalışıyor. Bir mendil satsa bile onun için kar oluyor belki de. Kendimden utandım o an. Dedim ki işten çıktın eve gidene kadar soğuk diye şikayetleniyorum. O çocuğun sıcak bir yuvası yok ama şikayetlenmeye hakkı bile yok. Hepimizin ağzında bir şikayet iş beni yoruyor, hava soğuk, hava sıcak diye. Hangimiz şükrediyoruz elimizdekiler için? O çocukların yerine ne zaman kendimizi koyuyoruz. Biz toplum olarak bencil ve nankör olmuşuz. Bunların yanında kör olmuşuz. Gözlemlediğim kadarıyla kimse dönüp de çocukların o haline bakmıyor. Ne zaman vicdanınızı kaybettiniz çok merak ediyorum doğrusu. Neden görmezden geliyorsunuz o çocukları? Neden bir yardım eli uzatmıyorsunuz. O çocukları görüp uzaklaşıyorsunuz sanki canavarmış gibi davranıyorsunuz ya işte o zaman siz canavar oluyorsunuz farkında değilsiniz. Başkalarının elinde köle gibi çalışıyorlar. Yeri geliyor dayak yiyorlar. Bazı şeyler için zorlanıyor. Okula gitme imkânları yok. Sıcak bir yuva, sıcak bir aile sevgisi gördükleri yok. Tek amaçları ayakta durabilmek. Tek amaçları karınlarını doyurabilmek aslında. Bu çocuklar için bir yöntem bulunmalı ki bu hayattan kurtulmalılar, eğitimlerini sağlayabilmeliler, aile sevgisi görmeliler. Elinizi vicdanınıza koyun. Uzaktan yazık bu çocuklara diye üzülmek yerine yardım eli uzatın. Bu çocukları bu kirli düzenden, bu kirli oyundan kurtarmak için bir çözüm bulunmalı, Bir çare bulunmalı.
